Ekonomia społeczna to działalność gospodarcza, która łączy w sobie cele społeczne i ekonomiczne. Najczęściej jest ona rozumiana jako wsparcie dla przedsiębiorstw społecznych (w Polsce spółdzielnie socjalne). Tymczasem coraz powszechniej uważa się, że takie podejście jest złe, ponieważ:

1. Rozwój społeczny ma swoją wartość ekonomiczną i dlatego przedsiębiorstwa są lub powinny być nim zainteresowane z powodów biznesowych, a nie tylko altruistycznych (marketingowych).

2. Rozwój społeczny wymaga wsparcia, które powinno być kierowane nie tylko do rodzin i grup społecznych z problemami.

3. Wiele prac społecznie użytecznych odbywa się w rodzinach i umyka oficjalnej ekonomii. Tymczasem te prace (jak wychowanie dzieci) mają olbrzymie znaczenie gospodarcze.

Z powyższych powodów dokonano podziału na prace socjalne (kierowane głównie do osób z problemami i rodzin patologicznych) oraz prace solidarne polegające na wsparciu zdrowych rodzin w ich działaniach na rzecz innych. Obejmuje to także prace wykonywaną na rzecz członków rodziny. Takie prace wymagają w pierwszym rzędzie wsparcia merytorycznego i organizacyjnego.

Najważniejszym obszarem tego rodzaju działań jest edukacja. Dzięki niej można bowiem podnieść kompetencje osób zaangażowanych w prace solidarne. Mogą to być na przykład:

- edukacja domowa obejmująca wszystkie formy pracy (w tym edukacja dorosłych oraz rozszerzona edukacja młodzieży); chodzi w pierwszym rzędzie o edukację jako wdrożenie idei pracy solidarnej („pracodzielność”)

- profilaktyka medyczna (aktywność fizyczna, wykorzystanie telemedycyny);

- dyplomacja obywatelska (budżety obywatelskie, demokracja bezpośrednia, dziedzictwo narodowe / tożsamość);

- społeczna gospodarka rynkowa (podniesienie poziomu kompetencji ekonomicznej obywateli).

Te dziedziny jako kluczowe dla rozwoju społeczeństwa decydują o poziomie jego przyszłości. Dlatego program rozwoju tak rozumianej ekonomii społecznej nazwaliśmy „Edukacja dla rozwoju”. Jest to podsumowanie wielu lat działań w tym obszarze.